Aby szew spawalniczy podczas ręcznego spawania łukowego był mocny i schludny, oprócz osiowego i wzdłużnego ruchu elektrody, należy go również przesuwać w kierunku poprzecznym. Istnieje wiele rodzajów tego ruchu elektrod. Poniżej rozważymy i wdrożymy trzy ich najprostsze typy, ale jednocześnie najczęściej używane.
Będzie potrzebował
- Grube stalowe koło;
- wiertarka elektryczna;
- kwadrat i znacznik;
- sprzęt spawalniczy;
- młotek do usuwania żużla i szczotki.
Proces szkolenia w spawaniu elektrycznym
Za pomocą kwadratu i markera rysujemy trzy „ścieżki” na powierzchni stalowego koła, ograniczone dwiema równoległymi liniami prostymi, w obrębie których wykreślamy trajektorie końca otulonej elektrody trzech typów.
Pierwszy nazwijmy prostokątnym.Odtwarzamy trajektorię elektrody za pomocą znacznika, który najpierw przesuwa się od prawej do lewej, następnie na niewielką odległość w dół wzdłuż linii granicznej, następnie od prawej do lewej równolegle do pierwszej poprzecznej prostej, ponownie w dół wzdłuż kolejnej linii granicznej i i tak aż do samego końca utworu.
Druga trajektoria to zygzakowata linia przerywana w obrębie dwóch równoległych linii granicznych, którą można również odtworzyć za pomocą markera.
Pogłębiamy równoległe linie graniczne i ich „wypełnianie” za pomocą tarczy tnącej i szlifierki. Te rowki ułatwią nam naukę spawania, gdyż elektroda będzie prowadzona po pożądanej ścieżce, a spoina będzie głównie zlokalizowana w ich obrębie.
Trening zaczniemy od zygzakowatego, poprzecznego ruchu elektrody, gdyż jest to najłatwiejsze do odtworzenia.
Wdrażając tę metodę, nie należy długo trzymać elektrody w skrajnych punktach, wówczas szew będzie miał tę samą wysokość i szerokość od początku do końca.
Po odtarciu żużla i oczyszczeniu szczotką spoiny zygzakowej upewniamy się, że wyszło tak, jak oczekiwaliśmy.
Najpierw odtwarzamy także prostokątną trajektorię ruchu poprzecznego elektrody bez przykładania do niej napięcia, aby poćwiczyć i poczuć, jak przejść ją od początku do końca w ograniczających liniach prostych.
Następnie powtarzamy te ruchy z napięciem przyłożonym do elektrody. Przy tej metodzie przesuwania elektrody najważniejsze jest utrzymanie jednolitej prędkości ruchu elektrody wzdłuż trajektorii szwu spawalniczego.
Jeśli nam się to uda, to po usunięciu żużla i oczyszczeniu szwu pędzlem zobaczymy schludny szew - pewny znak, że jest on tak mocny, jak to możliwe na całej długości.Widzimy, że ten ruch elektrody w porównaniu do ruchu zygzakowego zapewnia większą szerokość szwu spawalniczego.
Na koniec za pomocą szlifierki pogłębiamy obszar pomiędzy dwiema równoległymi liniami położonymi blisko siebie. Tutaj będziemy ćwiczyć grę na tzw. szew nitkowy, w którym nie są wykonywane poprzeczne ruchy elektrody.
Ten szew jest najłatwiejszy do odtworzenia w naturze. Konieczne jest jedynie utrzymanie długości łuku i równomierne przesuwanie elektrody od punktu początkowego do punktu końcowego. Szew tą metodą jest najwęższy. Zwykle stosuje się go podczas spawania cienkich blach.
